Het was ergens eind maart denk ik, dat ik totaal onverwacht een mailtje in mijn inbox kreeg. Een uitnodiging voor het Boekenbal. Wat?! Daar had ik totaal niet op durven rekenen. Ik zat te gillen achter mijn laptop!
Het mysterie
Veel vrouwen schijnen hun hele leven te dromen van de perfecte trouwdag. Ik denk dat ik mijn hele leven heb gedroomd van een uitnodiging voor het Boekenbal. Niet dat ik nu zoveel van dat mysterieuze event afwist, maar de magie die eromheen hangt maakt het zo aantrekkelijk. De exclusiviteit, de geheimzinnigheid. Niemand wist wat er precies op dat iconische feest gebeurde. Iedereen wilde het weten, inclusief ik.
Bibbers voor het bal
Mijn uitnodiging was een verrassing, ook voor de uitgever. Wie mij precies een plek op de gastenlijst had bezorgd, heb ik niet helemaal kunnen achterhalen. Maar ik ben hem of haar hoe dan ook dankbaar! Al snel begonnen behalve de blijdschap, ook de zenuwen te komen. Wat trek ik aan naar zo’n feest? De dresscode instrueerde gasten om roze of rode kleding te dragen, wat geen probleem is, gezien mijn eigen smaak. Alleen hoe formeel moest ik mij kleden? Mocht ik uitpakken? Wat als het teveel was of juist te weinig? Uiteindelijk vond ik gelukkig een perfecte jurk en heb ik een perfecte schoonmoeder, die de iets te hoge split iets minder OnlyFans-achtig kon maken.
Sushi met de directeur
Voor aanvang van het bal, aten we met andere genodigden van onze uitgeverij in een restaurant aan het Rembrandtplein. Superleuk, maar ook spannend! Er waren namelijk veel mensen die ik nog niet eerder had ontmoet. Ik raakte gelukkig snel aan de praat met een andere gezellige feelgoodauteur, die ik al eerder had leren kennen. Net toen wij even samen naar het toilet waren, was de rest van het gezelschap echter aan tafel geschoven. Er bleven nog twee plekjes over te zijn, ver weg van de andere redacteuren en auteurs die we kenden. Zo kwam ik ineens tegenover de directeur van HarperCollins te zitten. De eerste vijf minuten was ik heel bang dat ik sojasaus over de tafel zou gooien of me zou verslikken in een hap wasabi. Gelukkig waren de zenuwen onnodig, het bleek reuzegezellig!
Het was het lot
Na het eten vertrokken we naar de Escape, waar dit jaar het Boekenbal werd georganiseerd. ‘Eerste liefde’, luidde het thema. Ik voelde ook zeker vlinders in mijn buik dankzij het feit dat ik tussen al deze bijzondere mensen mocht staan en op zo’n iconische gelegenheid. Maar mijn harte maakte écht een sprong toen ik in de andere rij, vanuit de tegenovergestelde richting, één van mijn grote literaire liefdes spotte. Aaf Brandt Corstius. Ik lees al jarenlang haar stukken en luister trouw haar podcast met Marc-Marie. Via haar ben ik ook fan geworden van Gijs Groenteman (haar echtgenoot), wiens podcasts met Teun van de Keuken en Marcel van Roosmalen ik ook wekelijks luister. De twee gescheiden rijen waar Aaf en ik in stonden, ontmoeten elkaar in het midden. En zo kwam ik – dankzij een perfecte timing en ik denk een beetje hulp van cupido- zomaar naast Aaf te staan. Deze kans móest ik gewoon grijpen.
De goudvisanekdote
Een perfect moment diende zich aan. Teun van de Keuken, die ook bij Gijs en Aaf stond, vertelde een grap waarbij hij contact maakte met mijn kant van de rij. Dit was het uitgelezen moment om iets te zeggen, ook al vond ik het doodeng.
‘Sorry om te storen Aaf, maar ik moet even zeggen… Ik ben supergroot fan van je teksten en van je podcast! En trouwens ook van die van Teun en Gijs.’
Mijn hart bonkte in mijn keel, want ik ben totaal niet nonchalant in de buurt van mensen die ik bewonder. Eigenlijk ben ik überhaupt zelden nonchalant in de buurt van mensen, om eerlijk te zijn.
‘Ik ben totaal niet nonchalant in de buurt van mensen die ik bewonder. Eigenlijk ben ik zelden nonchalant in de buurt van mensen.’
Podcastdeuntjes
Gelukkig reageerde Aaf heel lief. Ik vertelde haar dat ik al had gehoopt om haar tegen te komen en dat ik haar via Instagram had horen vertellen dat ze graag danste met haar armen. We deden samen wat spontane dansbewegingen in de rij. Toen hoorde ik mezelf ineens de anekdote oprakelen dat ik Aaf jaren eerder al eens had ontmoet, bij een lezing in het Westland. Ik had haar daar had verteld dat ik mijn goudvis Aaf had genoemd, naar haar dus. Even dacht ik dat Aaf de security zou roepen, maar dat deed ze niet. Ze keek me verwonderd aan en riep toen vrolijk: ‘Dat weet ik nog!’
Mijn avond kon gewoon niet meer stuk. Zeker niet toen ik ook nog op de foto ging met Gijs, Teun, Aaf en podcastproducer Guusje. (Twee keer zelfs, omdat de eerste keer mislukte.) Teun en Gijs zongen ondertussen luidkeels podcastjingles. Wat wil een mens nog meer?
Stiekem naar de VIP
Waarschijnlijk had het me niets uitgemaakt als er verder die avond een dronken schrijver over me heen had gekotst, mijn tas was gestolen of iemand met een zwervende peuk mijn kapsel in de fik had gestoken… Deze avond was wat mij betreft volmaakt!
Toch bleek ook de rest van het feest ook uit hoogtepunten te bestaan. Ik kwam mijn vriendin Anne van den Dool tegen, complimenteerde Teun Toebes met zijn outfit. Ik zag Splinter Chabot losgaan op de dansvloer en Kluun genieten van een drankje. En het leukste: auteur Jacobine van den Hoek en ik gingen op verkenningstocht door club Escape en we belandden per ongeluk in de VIP-ruimte. Zo zaten we ineens naast Ilja Leonard Pfeiffer, Sylvia Witteman en Marieke Lucas Rijneveld. Oef! Een avond om nooit te vergeten!