Assepoester
Dit verhaal schreef ik voor het sprookjesdiner in Wijk aan Zee, tijdens mijn verblijf als Artist in Residence. Wil je het verhaal liever luisteren? Dan kan hier!
‘Denk je dat ze nog wakker is?’
‘Ik weet het niet, maar doe in godsnaam zachtjes…’
Anastasia en Drizella slopen over het voetpad naar hun huis. Elke keer dat het grind onder hun schoenen knarste, deed het hun huiveren. Drizella, de dapperste van de twee, boog zich voorzichtig naar het raam om naar binnen te spieken.
Anastasia fluisterde: ‘En?’
‘Ik weet het niet.’
Drizella hield haar adem in terwijl ze de sleutel in het slot stak. De wereld leek even te vertragen terwijl ze de zware deur uit het slot hoorde glijden en er voorzichtig tegen duwde. Binnen was het donker. Het huis was nog precies zoals de twee zussen het eerder die avond hadden achtergelaten. Vroeger was het anders. Dan kwamen ze thuis bij de geur van versgebakken koekjes en net gezette thee. Hoe anders was de wereld nu…
‘Zou ze al slapen?’ fluisterde Anastasia.
Drizella kneep haar ogen een beetje dicht in een poging zich te concentreren. De kust leek veilig, misschien hadden ze het getroffen deze keer. Of toch… Nee! Drizella’s hartslag schoot omhoog toen ze het zag.
‘Ah, daar zijn jullie.’
Bovenaan de trap klonk de stem die de zussen tegenwoordige acute paniek bezorgde. De schaduw die vanuit het duister op hen neerkeek, stond daar zonder zich te verroeren.
‘Oh nee nee nee…’ fluisterde Drizella mismoedig. Ze tastte met haar vingers naar de muur tot ze de schakelaar vond. Het licht knipte aan. Ja hoor, daar stond ze. Ze keek vanaf de vide op de woonkamer neer. Haar armen ontspannen over elkaar heen geslagen, haar kin licht geheven.
‘We hebben een afspraak gemaakt, ik vind het niet fijn dat jullie deze niet zijn nagekomen,’ sprak hun jonge stiefzus, Assepoester. Drizella wist niets terug te zeggen, Anastasia stond te bibberen op haar benen.
‘We waren uitgenodigd voor een bal, we doen onze klusjes later wel. Echt.’
Assepoester hield haar blik strak op het tweetal gericht, ze verslapte geen seconde. De stiefzussen kregen de koude rillingen van haar gedrag. Sinds ze die assertiviteitscursus had gevolgd, was Assepoester echt niet meer dezelfde.
‘Ik moet nu toch echt mijn grenzen bewaken. Wanneer we afspraken maken over het huishouden, verwacht ik dat jullie je daaraan houden. Dat is niet alleen eerlijk, het is ook hard nodig. Voor je het weet zit het hele huis weer vol met muizen.’
‘Sorry assepoester,’ mompelden Drizella en Anastasia tegelijkertijd.
‘En bovendien…’ vervolgde Assepoester. ‘Wat is er gebeurd met mijn uitnodiging voor het bal?’
De twee stiefzussen verstijfden. Ze voelden hoe hun wangen langzaam rood kleurden, terwijl ze op een antwoord probeerden te komen.
‘We dachten dat jij niet zou willen gaan. Ik bedoel, je beschikt ook niet echt over de juiste kleding voor zoiets… Nou ja, formeels…’ probeerde Drizella voorzichtig.
Assepoester schraapte luid haar keel. ‘Wat jammer Drizella, dat jij het nodig hebt om zo’n opmerking tegen mij te maken.’
Drizella kon wel door de grond zakken. Anastasia had haar willen verdedigen, maar was bang voor de mentale klappen die Assepoester verder nog uit kon delen.
‘Morgen is het huis brandschoon, beloofd…’ sprak Drizella met gebogen schouders, haar blik op de grond gericht.
‘Daar vertrouw ik dan op, dames. Ik hoop dat jullie dit vertrouwen niet opnieuw zullen schaden.’
Assepoester draaide zich met een ruk om en verdween terug het duister in. Anastasia en Drizella zakten verslagen neer op de vloer.
‘Ze is zo naast haar muiltjes gaan lopen,’ zuchtte Anastasia zacht.
‘Ik weet het,’ fluisterde Drizella.
Terwijl ze elkaar aankeken, wisten ze dat ze tegelijkertijd dezelfde wens deden. Was er maar een prins om hen te redden uit deze ellende.
Lees ook De Kleine Zeemeermin, De wolf & de zeven geitjes en Hans & Grietje.